انتشار اندیشه‌ی مبارزه منفی مهاتما گاندی

امروز روز مهر ایزد از ماه آذر سال 3757 زرتشتی،یکشنبه 10 آذرماه 1398 خورشیدی، یکم دسامبر 2019 میلادی

یکم دسامبر سال ۱۹۱۹ روز انتشار اندیشه‌ی نافرمانی مسالمت آمیز، مبارزه منفی مهاتما گاندی است که آن را در راستای رسیدن به هدف سیاسی ابتکار کرده است.

گاندی این روش مبارزه را از ششم نوامبر سال ۱۹۱۳ تجربه کرده بود و در این روز برپایه‌ی آن نخستین راهپیمایی گسترده را در آفریقای جنوبی برگزار کرده بود.

گاندی که در اکتبر سال ۱۸۶۹ متولد و سی‌ام ژانویه سال ۱۹۴۸کشته شد و فارغ التحصیل رشته حقوق از انگلستان بود در مقدمه این نظریه خود نوشته است که تا مردم از یک جنبش حمایت صادقانه نکنند به پیروزی نخواهد رسید.
وی معتقد به نقش توده‌ها در هر جنبشی بود . گاندی نوشته است که تا توده‌ها از صمیم قلب در یک جنبش مشارکت نکنند این جنبش نخواهد توانست وضعیت موجود را تغییر دهد .
گاندی برای احقاق حق توسل به خشونت را ضروری نمی‌دانست و معتقد بود که نه تنها همگان از توسل به خشونت حمایت نمی‌کنند بلکه طرف متقابل که نیروی تهاجمی بیشتری دارد به آسانی خواهد توانست جنبش خشونت‌آمیز را سرکوب و عمل خود را روا جلوه دهد .
گاندی برای رسیدن به هدف به نفوذ کلام توام با عمل باور فراوان داشت . وی نوشته است که بزرگترین نیروی سیاسی نیروی مردم است که برای بسیج این نیرو مهارت فراوان، شهرت خوب، محبوبیت عمومی و نفوذ کلام لازم است و اگر کلام با عمل همراه نباشد مردم جذب نمی‌شوند. مردم اگر بدانند که خشونت در کار نیست زودتر جمع می‌شوند.
گاندی شدیدا مخالف جدایی سیاست از اخلاق است . وی در این زمینه نوشته است که سیاست اگر از اخلاق جدا شود به خشونت ، فساد و جاه طلبی می‌انجامد و دروغ گفتن نخستین گام برای جدا کردن اخلاق از سیاست است و مردم خیلی زود از جنبشی که بزرگان و گردانندگانش از گفتن دروغ ترس و اباء نداشته باشند جدا می‌شوند و ریزش مردم برابر است با شکست جنبش .
گاندی می‌گوید که بهترین و برنده‌ترین حربه در برابر زورگویی مقاومت منفی است ، زیرا که نمی‌توان زور را برضد چنین مقاومتی بکار گرفت. گاندی با ایده‌ی نافرمانی مسالمت‌آمیز و یا به تعبیری مدنی موفق شد با حداقل تلفات به استعمار انگلستان بر هند پایان دهد.
او در زمینه زندگی خصوصی لذت را در فروتنی و سادگی و پرهیز از تجملات می‌دانست

.

دو مهر است با من که چو آفتاب

بتابد شب تیره چو بیند آفتاب

در فرهنگ‌های فارسی مهر را ایزدی نشان بر مهر و دوستی و خرد در کارهای مینوی و معنوی دانسته‌اند که در ماه مهر (ماه هفتم از سال خورشیدی) و روز مهر (روز شانزدهم هر ماه) بدو پیوند یافته است و شمارآفریدگان از نیکی و بدی به دست اوست..مهر که در اوستا « میثرَ» خوانده می‌شود، از ایزدان بزرگ پیش از زرتشت است که ایزد فروغ و روشنایی خوانده می‌شود. ایزد مهر نگهبان مهر، محبت، دوستی و عشق، تدبیر برای یافتن دارایی و خواسته‌ها است. مهر به دیگر چم (:معنی) گردونه آفتاب یا خورشید است.

مهر ایزد موکل بر فعالیت‌های است که دو طرف دعوا دارند. هر کجا دو طرف دعوا باشد ایزد مهر به دادگستری، دوستی، قول و قرار، پیمان‌ حاضر است.

مهر یکی از برجسته‌ترین ایزدان در دین زرتشتی است. یکی از سه ایزدانی است که نامش در دوازده ماه سال آمده است. یکی از طولانی‌ترین یشت‌ها به مهریشت ویژه شده است.

فردوسی می‌سراید:

«دو مهر است با من که چو آفتاب / بتابد شب تیره چو بیند آفتاب».

ایزد مهر نماد عشق و زندگی است و به زندگی خانوادگی گرمی می‌دهد. مهر نام آتشکده‌ای نیز بوده است.

فردوسی پیرامون آن می‌سراید:

 «چو آذرگشسب و چو خوراد و مهر / فروزان به کردار گردان سپهر»

نماد این روز در دین زرتشتی گل «همیشه بشکفته» است..

تاریخ پست:1398/9/10 8:53 اشتراک گذار ی در تلگرام